Περιλήψεις Ομιλητών Ημερίδας

Αθλητισμός στις Ενοπλες Δυνάμεις – Εργο ΑΣΑΕΔ

Αντιπλοίαρχος Σπυρίδων Ανδριόπουλος

Διευθυντής ΑΣΑΕΔ

1. Γ Ε Ν Ι Κ Α

Το Ανώτατο Συμβούλιο Αθλητισμού (ΑΣΑΕΔ) είναι ο αρμόδιος Επιτελικός Φορέας Αθλητισμού των Ενόπλων Δυνάμεων (ΕΔ) και των Σωμάτων Ασφαλείας (ΣΑ) της Χώρα μας.

2. Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Κ Ο

Το 1931 ιδρύθηκε η Στρατιωτική Σχολή Σωματικής Αγωγής (ΣΣΣΑ), η οποία λειτούργησε με σκοπό την ανάπτυξη του αθλητισμού στις ΕΔ.

Το 1941 ανέστειλε τη λειτουργία της, λόγω της κήρυξης του Πολέμου.

Το 1986 έπαψε να λειτουργεί και σήμερα η Σχολή με τη μορφή που λειτουργούσε δεν υφίσταται και τη θέση της πήραν τα Αθλητικά Κέντρα (ΑΚΕΔ) Αθηνών και Θεσ/νίκης.

3. ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΕΔ

Τα Αθλητικά Κέντρα των ΕΔ (ΑΚΕΔ) εδρεύουν στην Αθήνα και στη Θεσ/νίκη αντίστοιχα, είναι ανεξάρτητες Υπομονάδες, υπαγόμενες στο ΑΣΑΕΔ και υπηρετούν στρατευμένοι και στελέχη των ΕΔ επίλεκτοι αθλητές Ολυμπιακών αθλημάτων του Στρατού, Ναυτικού και Αεροπορίας.

4. ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ (ΑΣΑΕΔ)

Ιδρύθηκε την 1^η Ιουνίου 1948 και είναι ο αρμόδιος Επιτελικός Φορέας Αθλητισμού των ΕΔ και των ΣΑ. Λειτουργεί σύμφωνα με το Π.Δ. 771/75 και το άρθρο 18 Ν.2913/2001, με σκοπό την οργάνωση και ανάπτυξη της Φυσικής Αγωγής και του Αθλητισμού στις ΕΔ και στα ΣΑ.

α. Αποστολή ΑΣΑΕΔ:

1. Η χάραξη των γενικών κατευθύνσεων για τον αθλητισμό στις ΕΔ και στα ΣΑ.
2. Προώθηση έρευνας σε Θέματα Φυσικής Αγωγής & Αθλητισμού .
3. Στήριξη Εθνικού Αθλητισμού.
4. Συνεργασία με το Διεθνές Στρατιωτικό Συμβούλιο Αθλητισμού (CISM).
5. Εισήγηση μέτρων για την ανάπτυξη και προαγωγή του στρατιωτικού αθλητισμού
6. Προγραμματισμός – συντονισμός και εποπτεία των διεξαγομένων αγώνων και Πρωταθλημάτων ΕΔ & ΣΑ, Σχολών ΑΣΕΙ και ΑΣΣΥ.
7. Συνεργασία με την επίσημες Αθλητικές Αρχές της Χώρας.

β. Πρωταθλήματα: Το ΑΣΑΕΔ κάθε χρόνο προγραμματίζει και συντονίζει Πρωταθλήματα μεταξύ των:

1. Ανωτάτων Στρατιωτικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων (ΑΣΕΙ).
2. Ανωτέρων Στρατιωτικών Σχολών Υπαξιωματικών (ΑΣΣΥ).
3. Κλάδων των ΕΔ και των Αρχηγείων των ΣΑ Ασφαλείας.

γ. Στρατιωτικά Αθλήματα: Καταβάλλεται προσπάθεια για την ανάπτυξη και καλλιέργεια των αμιγώς Στρατιωτικών Αθλημάτων όπως:

1. Προσανατολισμού.
2. Αεροπτερισμού – Αλεξιπτωτισμού.
3. Σκοποβολής με Πολεμικό Τυφέκιο.
4. Στρατιωτικού και Ναυτικού Πεντάθλου.

δ. Μαζικός Αθλητισμός: Ετησίως διεξάγονται διακλαδικά πρωταθλήματα μεταξύ των Μονάδων και των Υπηρεσιών των ΕΔ, στα εξής αθλήματα:

1. Ποδοσφαίρου
2. Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης
3. Καλαθοσφαίρισης και
4. Πετοσφαίρισης

Μέριμνα του ΑΣΑΕΔ είναι και η εφαρμογή Προγραμμάτων Μαζικού Αθλητισμού από τους εκάστοτε υπηρετούντες σε αυτές στρατευμένους πτυχιούχους Φυσικής αγωγής.

ε. Δραστηριότητες CISM: Η Χώρα μας ως Κράτος – μέλος του Διεθνούς Στρατιωτικού Συμβουλίου Αθλητισμού (CISM), συμμετέχει σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα που οργανώνονται ετησίως από το CISM με εξαίρετα αποτελέσματα.

5. Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α

Με βάση τα προαναφερθέντα, γίνεται φανερό ότι στο χώρο των Ελληνικών ΕΔ και των ΣΑ, καταβάλλεται διαρκής προσπάθεια για την ανάπτυξη και διάδοση του αθλητισμού σε όλους τους τομείς.

Επιστροφή στο site

«Φυσιοθεραπευτική αποκατάσταση αθλητικών κακώσεων»

Σπύρος Αθανασόπουλος,

Καθηγητής Αθλητικής Φυσικοθεραπείας,

Σχολή Επιστήμης Φυσικής Αγωγής & Αθλητισμού, Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο στόχος της φυσιοθεραπείας είναι να συμβάλει στην αποκατάσταση του τραυματισμένου αθλητή έτσι ώστε να επιστρέψει στο άθλημά του στο συντομότερο δυνατό χρόνο.

O φυσικοθεραπευτής παρέχει τις πρώτες βοήθειες στο χώρο άθλησης ακολουθώντας το γνωστό πρωτόκολλο: Ανάπαυση, Πάγος, Συμπιεστική περίδεση και Ανύψωση του τραυματισμένου μέλους. Το πρωτόκολλο αυτό βοηθά στην ανακούφιση από τον πόνο, τον έλεγχο της φλεγμονής και του οιδήματος με σκοπό να μειωθεί ο χρόνος επούλωσης.

Για την αποκατάσταση των αθλητικών κακώσεων η Φυσικοθεραπευτική παρέμβαση δεν περιορίζεται μόνο στην ανακούφιση των συμπτωμάτων, αλλά εστιάζεται και στη διερεύνηση και τη διόρθωση των παραγόντων πρόκλησης της κάκωσης, γεγονός που καθιστά ζωτικής σημασίας την άμεση φυσικοθεραπευτική εκτίμηση και αξιολόγηση.

Κατά την υποκειμενική αξιολόγηση λαμβάνονται πληροφορίες από τον αθλητή σχετικές με το σημείο και το μηχανισμό τραυματισμού, τη συμπεριφορά των συμπτωμάτων και τους προηγούμενους τραυματισμούς.

Κατά την αντικειμενική αξιολόγηση γίνεται ψηλάφηση όλων των προσβάσιμων ανατομικών δομών, έλεγχος του ενεργητικού και του παθητικού εύρους τροχιάς της άρθρωσης, της δύναμης των μυών της περιοχής με προβολή αντίστασης, των μυϊκών ανισορροπιών, των κινητικών προτύπων και της λειτουργικότητας της τραυματισμένης περιοχής.

Στόχοι της Φυσικοθεραπευτικής αποκατάστασης είναι :

• Να προστατευθούν οι τραυματισμένοι ιστοί με taping και bandaging και να προαχθεί η διαδικασία επούλωσης με παράλληλη εφαρμογή φυσικών μέσων.
• Να αποκατασταθεί η ευκαμψία, η δύναμη, η ιδιοδεκτικότητα, οι πιθανές μυϊκές ανισορροπίες πάντα όμως με τη χρήση προστατευτικών μέσων (κηδεμόνες, νάρθηκες κ.α)
• Η μετάβαση του προγράμματος αποκατάστασης από τη μια φάση στην επόμενη γίνεται με κριτήριο τη λειτουργικότητα και όχι το χρόνο που παρήλθε από την κάκωση. Η συμμετοχή στο άθλημα αποφασίζεται με την εφαρμογή λειτουργικών δοκιμασιών ειδικών για κάθε άθλημα

Ενδεικτική Βιβλιογραφία: Prentice,W. (2007). Τεχνικές αποκατάστασης αθλητικών κακώσεων. Αθήνα : Εκδόσεις Παρισιάνου. • Αθανασόπουλος, Σ. (1989). Κινησιοθεραπεία. Αθήνα : Εκδόσεις Σ Αθανασόπουλος • Zuluaga, M. (1995). Sports Physiotherapy. Applied science & practice. New York: Churchill Livingstone.

Επιστροφή στο site

"Άσκηση και Τρίτη Ηλικία"

Κίμων Βολίκας

Καθηγητής Γηριατρικής, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας

Τα οφέλη από την άσκηση σε όλες τις ηλικίες είναι γνωστά και τεκμηριωμένα από την αρχαιότητα. Για τις μεγαλύτερες ηλικίες, όμως, παλαιότερα αποτελούσε για πολλούς, τομέα ο οποίος εθεωρείτο από αδιάφορος έως και με λαθεμένο σκεπτικό αντιμετωπιζόμενος. Στις τελευταίες δεκαετίες η μείωση των γεννήσεων και η αύξηση του Μέσου Όρου ζωής, οδήγησε σε αύξηση των ηλικιωμένων στις κοινωνίες μας και στην αύξηση του ενδιαφέροντος για τις ιδιαιτερότητες που αυτοί παρουσιάζουν κοινωνικά, οργανικά, υγειονομικά, με αντίστοιχη αύξηση ενδιαφερόντων όπως η Γηριατρική και η Γεροντολογία.

Η βαθύτερη μελέτη της γήρανσης μας οδήγησε σε σημαντικά και ασφαλή συμπεράσματα:

1. Οι ηλικιωμένοι έχουν όφελος από την άσκηση, όπως άλλωστε όλες οι ηλικίες.
2. Η άσκηση που θα πρέπει να επιδιώκουν είναι τουλάχιστον 150 λεπτά μέτριας έντασης αεροβική δραστηριότητα κάθε εβδομάδα.
3. Θα πρέπει επίσης να γίνεται άσκηση μυικής ενδυνάμωσης τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα καθώς και ασκήσεις ισορροπίας για πρόληψη των πτώσεων.
4. Η άσκηση έχει οφέλη σωματικά αλλά και ψυχολογικά και νοητικά-λειτουργικά, προληπτικά και θεραπευτικά.
5. Αν δεν είναι κατορθωτά τα όρια που αναφέρθηκαν θα πρέπει να επιδιώκεται όσο περισσότερη άσκηση προς την σωστή κατεύθυνση προκυμένου να αποφεύγεται η αδράνεια που είναι ο μεγάλος κίνδυνος.
6. Το όφελος που προκύπτει είναι ανεξάρτητο από τους παράγοντες κινδύνου που συνοδεύουν ένα άτομο, αρκεί να υπέρχει σωστή συμβουλευτική υποστήρηξη.

Τα ανωτέρω τεκμηριώνονται από μελέτες που πραγματοποιήθηκαν και διενεργούνται σε σοβαρά κέντρα με μεγάλο αριθμό υπό παρακολούθηση ατόμων. Ας μην ξεχνάμε πως ότι δεν λειτουργεί στον ανθρώπινο οργανισμό ατροφεί.

Επιστροφή στο site

Σχεδιασμός, Εφαρμογή και Αξιολόγηση Προγραμμάτων Άσκησης για άτομα με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας (ΣΚΠ)

Δρ. Βασιλική Σ. Γαροπούλου Καθηγήτρια Ειδικής Φυσικής Αγωγής & Αθλητισμού M.Sc., Ph.D.

1ο Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. Πυλαίας - 1o I.E.K. Θεσ/νίκης Δημόκριτος

Επιστημονική Συνεργάτης Α' Πανεπιστημιακής Νευρολογικής Κλινικής, ΑΧΕΠΑ

Επιστημονική Συνεργάτης Ελληνικής Εταιρίας για τη ΣΚΠ

Υπεύθυνη Επιστημονικού Σχεδιασμού Προγραμμάτων Άσκησης Α.μεΑ. Πανεπιστημιακού Γυμναστηρίου Α.Π.Θ.

Η Σκλήρυνση Κατά Πλάκας (ΣΚΠ) ή Πολλαπλή Σκλήρυνση (ΠΣ), (multiple sclerosis-MS) είναι μια χρόνια αυτοάνοση φλεγμονώδης απομυελινωτική νόσος άγνωστης αιτιολογίας που χαρακτηρίζεται από την εκφύλιση του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος (ΚΝΣ). Αποτελεί τη συνηθέστερη αιτία νευρολογικής αναπηρίας σε άτομα ηλικίας 21-30 ετών και προσβάλλει τις γυναίκες με συχνότητα διπλάσια σε σχέση με τους άνδρες. Η ΣΚΠ εκδηλώνεται με ποικιλία συμπτωμάτων και λειτουργικών ελλειμμάτων, τα οποία καταλήγουν σε προοδευτική εξασθένηση και αναπηρία. Τα κύρια κλινικά χαρακτηριστικά της νόσου αποτελούν η κόπωση, η μειωμένη κινητική ικανότητα, η μυϊκή αδυναμία και η ισορροπία, οι διαταραχές βάδισης με εμφανή τον αυξημένο κίνδυνο πτώσεων. Η νόσος προσβάλλει οποιοδήποτε μέρος του ΚΝΣ κατά τρόπο μεταβλητό και απρόβλεπτο με σημαντικές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην οικογενειακή, επαγγελματική και κοινωνική ζωή των Ατόμων με ΣΚΠ (ΑμΣΚΠ) επηρεάζοντας αρνητικά την ποιότητα ζωής τους, με σαφή μειωμένα επίπεδα φυσικής δραστηριότητας, συγκριτικά όχι μόνο με το γενικό πληθυσμό αλλά και με άλλες ευπαθείς ομάδες. Για την ορθή αντιμετώπιση της ΣΚΠ εκτός από τη γνώση και την αποδοχή της κατάστασης, σημαντικό παράγοντα βοήθειας για τα ΑμΣΚΠ, ανεξάρτητα από το βαθμό αναπηρίας, αποτελούν τα οφέλη που απορρέουν από τη συμμετοχή τους σε ενδεδειγμένα προγράμματα άσκησης. Η οργανωμένη, εξατομικευμένη και με τον κατάλληλο σχεδιασμό συστηματική άσκηση, ως συμπληρωματικό μέσο θεραπείας, διαπιστώνεται επιστημονικά πως μπορεί να μειώσει τις επικείμενες επιπλοκές της νόσου. Τα οφέλη της άσκησης στην ΣΚΠ έχουν μελετηθεί κυρίως με την εφαρμογή παρεμβατικών προγραμμάτων αερόβιου τύπου άσκησης, προγραμμάτων άσκησης με αντιστάσεις ή προγραμμάτων άσκησης στο νερό με αποτέλεσμα τη βελτίωση της ισορροπίας και της φυσικής κατάστασης, μείωση της σπαστικότητας και διατήρηση της λειτουργικής ικανότητας των ΑμΣΚΠ. Ωστόσο, υπάρχει περιορισμένος αριθμός μελετών σχετικά με τις κατευθυντήριες οδηγίες που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη στο σχεδιασμό και την εφαρμογή στοχευμένου, ατομικού ή μη, προγράμματος άσκησης για ΑμΣΚΠ. Σύμφωνα πάντα με πρόσφατες οδηγίες του Αμερικάνικου Κολλεγίου Αθλητιατρικής (American College of Sports Medicine-ACSM) η άσκηση συμβάλλει στην αναχαίτιση των συμπτωμάτων ή στην πορεία εξέλιξης της νόσου όταν αυτή εφαρμόζεται με συγκεκριμένα πρωτόκολλα λαμβάνοντας υπόψη τo επίπεδο αναπηρίας, τους γενικούς στόχους, τα χαρακτηριστικά της άσκησης και συγκεκριμένους παράγοντες. Σε ότι αφορά την αξιολόγηση, η χρήση μεθόδων ελέγχου πεδίου ή εργαστηρίου πριν και μετά ή και κατά τη διάρκεια εφαρμογής των προγραμμάτων άσκησης κρίνεται αναγκαία. Συμπερασματικά, τα ΑμΣΚΠ πρέπει να παρακολουθούνται συστηματικά και σε συνεργασία της διεπιστημονικής ομάδας, έτσι ώστε να αναγνωρίζονται και να αντιμετωπίζονται εγκαίρως τα αναφυόμενα σωματικά, συναισθηματικά και κοινωνικά τους προβλήματα, ενώ παράλληλα θα πρέπει να ενθαρρύνονται για να συμμετέχουν σε προγράμματα άσκησης και ιδιαίτερα στις περιπτώσεις εκείνες όπου ο κινητικός περιορισμός είναι μεγάλος.

Επιστροφή στο site

Αθλητική Όραση –Sports Vision

Kαθ. Σπ.Γεωργαράς, FEBO, MD

B.Neureither MD, N. Tanascovic MD, Ι. Μεταξάκη MD, Σ. Πολυχρονιάδου Orthoptist, Φ. Βελισσαράκος Optometrist

Το 80% των πληροφοριών που λαμβάνει ένας άνθρωπος από το περιβάλλον είναι οπτικές. Η έρευνα έχει δείξει ότι το οπτικό σύστημα ενός πρωταθλητή έχει ανώτερες δεξιότητες σε σύγκριση με το οπτικό σύστημα ενός απλά αθλούμενου.

Η μέριμνα και η αξιολόγηση της οπτικής λειτουργίας και των οπτικών δεξιοτήτων, είναι εξαιρετικά σημαντική προκειμένου να εντοπιστεί οποιαδήποτε οπτική δυσλειτουργία που θα μπορούσε να έχει αρνητική επίδραση στη γενικότερη απόδοση του αθλητή. Ένας αθλητής με κάποια οπτική δυσλειτουργία συχνά αναπτύσσει προσαρμοστικούς μηχανισμούς προσπαθώντας να αντισταθμίσει το πρόβλημά του, χωρίς όμως να μπορεί να τελειοποιήσει την απόδοσή του.

Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό στις Ακαδημίες που εκκολάπτουν πρωταθλητές αλλά και στην ομάδα των αθλητών με ειδικές ικανότητες (οι οποίοι παρουσιάζουν σε μεγάλο ποσοστό προβλήματα στην οπτική οδό) καθώς ο εντοπισμός και η αντιμετώπιση / βελτίωση των αδύνατων σημείων της όρασης στα πρώιμα στάδια της εκμάθησης ενός αθλήματος και ανάπτυξης του απαραίτητου αυτοματισμού, αποτελεί βασικό παράγοντα για την διάκριση του αθλητή.

Τα τελευταία χρόνια η επιστήμη της οφθαλμολογίας και της οπτομετρίας έχουν παγιώσει θεραπευτικές τακτικές που στοχεύουν στη βελτίωση της οπτικής λειτουργίας μέσα από την εφαρμογή εξατομικευμένων προγραμμάτων εξάσκησης της όρασης. Τα προγράμματα αυτά εχουν θεραπευτικό χαρακτήρα (vision therapy) όταν υπάρχουν δυσλειτουργίες της όρασης αλλά και εξελικτικό χαρακτήρα (vision training) όταν ο στόχος είναι η βελτίωση των οπτικών δεξιοτήτων απουσία κάποιου επιβαρυντικού παράγοντα, εκεί όπου υπάρχουν συνθήκες αυξημένων απαιτήσεων στην περίπτωση του πρωταθλητισμού.

Περιγράφονται οι αρχές, οι μέθοδοι και οι εφαρμογές του vision training στους αθλητές.

Επιστροφή στο site

Κρατική Αθλητική Μέριμνα: Το Όραμα.

Υποπλοίαρχος (ΕΦ/Ο) Μαρία Γεωργάτου

Χάλκινη Ολυμπιονίκης Ρυθμικής Γυμναστικής (ensemble) Σύδνεϋ 2000

Προπονήτρια Ρυθμικής Γυμναστικής

Στην αρχαία Ελλάδα ο αθλητισμός αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας και βασικό στοιχείο της εκπαίδευσης των νέων. Παράλληλα, μέσω του αθλητισμού αποδίδονταν τιμές στους Θεούς και σε σημαίνοντα πρόσωπα, είτε εν ζωή, είτε μετά θάνατον. Σήμερα η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει αυτές τις αξίες. Τα Ηνωμένα Έθνη διατηρούν γραφείο για την Ανάπτυξη και την Ειρήνη μέσω του Αθλητισμού και καθιέρωσαν την 6^η Απριλίου, ημέρα έναρξης των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, ως Παγκόσμια Ημέρα του Αθλητισμού για την Ανάπτυξη και την Ειρήνη. Αυτά τα λίγα ως πρόλογος καταδεικνύουν ως μονόδρομο την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός Εθνικού Αθλητικού Σχεδιασμού που θα δίνει στον αθλητισμό πρωταγωνιστικό ρόλο στην εκπαίδευση αλλά και στην καθημερινότητα όλων των ηλικιακών ομάδων.

Τα Σχολεία χρειάζεται να αποκτήσουν ειδικά διαμορφωμένους χώρους άθλησης και όργανα γυμναστικής και να επαναφέρουν την Ολυμπιακή Παιδεία αφού ο αθλητισμός είναι πάνω απ' όλα ένα σύστημα φιλοσοφίας και αξιών.

Οι Αθλητικές Ομοσπονδίες πρέπει να διαμορφώσουν Σχολικά προγράμματα ανάπτυξης των αθλημάτων που καλλιεργούν.

Το Κράτος, να χαρτογραφήσει τον πληθυσμό των αθλουμένων ανά ηλικία και άθλημα και να συνάψει στρατηγικές συμμαχίες με ιδρύματα και ιδιώτες ώστε να επεκτείνει τις υπάρχουσες εγκαταστάσεις και να δημιουργήσει νέες.

Να δώσει τη δυνατότητα μέσω μικρών συνοικιακών γυμναστηρίων σε όσους θέλουν να γυμνάζονται εκτός σωματείων και χωρίς αγωνιστικούς σκοπούς.

Για τον αθλητισμό υψηλού επιπέδου, να παροτρύνει και να στηρίξει προγράμματα συνεχούς επιμόρφωσης των προπονητών αλλά και τη παρουσία των εθνικών προπονητών πιο κοντά στα κύτταρα του αθλητισμού, τα σωματεία. Επίσης να φροντίζει για την σωστή εκπαίδευση των αθλητών που λόγω των αθλητικών τους υποχρεώσεων αδυνατούν να παρακολουθήσουν το πρόγραμμα των σχολείων τους.

Να χρησιμοποιήσει σωστά τους διακεκριμένους αθλητές. Να τους φέρει κοντά στον κόσμο μέσω αθλητικών προγραμμάτων, αξιοποιώντας προς όφελος της κοινωνίας την αναγνώριση που έχουν.

Επιστροφή στο site

Αθλητική Βελτίωση των Α.με.Α και Παράγοντες που την Επηρεάζουν

Μιχάλης Γιαννούλης

Καθηγητής Φ.Α.-Προπονητής Α.με.Α. -π. Προϊστάμενος Γραφείου Φ.Α.Αργολίδας

Ο περιορισμός των κινητικών δραστηριοτήτων των ατόμων με αναπηρία συνοδεύεται από εύθραυστη υγεία, μείωση του ενδιαφέροντος για κίνηση, εσφαλμένη πεποίθηση για δυσμενή επίδραση της άσκησης.

Λειτουργικά προβλήματα των οστών, των μυών και τενόντων, εγείρουν διλήμματα αναφορικά με τη δυνατότητα ανάκτησης της καλής κινητικότητας των αρθρώσεων, της βελτίωσης του συντονισμού των κινήσεων και της ιδιοδεκτικότητας. Η εφαρμογή κατάλληλα διαμορφωμένων εξατομικευμένων προγραμμάτων βελτιώνει την ευκαμψία και τη μυϊκή συναρμογή, αυξάνει την ισχύ και αντοχή των μυών με αποτέλεσμα την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης και την ενδυνάμωση της προοπτικής ανεξαρτησίας και ισότιμης συμμετοχής στην κοινωνία.

Η άσκηση δεν αποτελεί πλέον προσωρινή ενασχόληση και διασκέδαση , αλλά μια μακρόχρονη διαδικασία που δίνει τη δυνατότητα στους Α.με.Α να προβάλλουν και να αναδείξουν τις ικανότητές τους μέσα από τη συμμετοχή τους και τη διάκρισή τους στα αθλητικά δρώμενα. Η ένταξή τους σε ομοειδείς αγωνιστικές κατηγορίες, η μεγιστοποίηση των προπονητικών ερεθισμάτων, η τελειοποίηση της τεχνικής και η βιοκινητική ανάλυση σε συνδυασμό με την επινόηση νέων βοηθητικών οργάνων , συμβάλλουν στην αύξηση της απόδοσης, στην αγωνιστική υπεροχή, στη δημιουργία αθλητικών προσδοκιών, στον πρωταθλητισμό.

Οι παράγοντες που καθορίζουν τη μετάβαση από τον αθλητισμό αποκατάστασης στον υψηλό αθλητισμό επηρεάζοντας ταυτόχρονα το «αθλητικό μέλλον» των Α.με.Α. είναι οι εξής:

Σχεδιασμός-Προγραμματισμός

Απουσία εθνικού στρατηγικού προγράμματος.

Αναδιάρθρωση, ενοποίηση, κατάργηση των κατηγοριών σύμφωνα με τους νέους διεθνείς κανονισμούς.

Υλικοτεχνική Υποδομή

Ανεπαρκής προσβασιμότητα και έλλειψη ειδικού εξοπλισμού στους αθλητικούς χώρους.

Υψηλό κόστος προσθετικών – τεχνικών μελών και αγωνιστικού εξοπλισμού.

Ιατρικά προβλήματα

Υποχρεωτική λήψη φαρμάκων και οι παρενέργειες αυτών.

Εύθραυστη υγεία-συχνές επιπλοκές-αύξηση του χρόνου αποκατάστασης.

Προπονητική στήριξη

Απουσία προπονητών με εξειδικευμένες γνώσεις.

Έλλειψη σχετικών επιστημονικών επιμορφωτικών προγραμμάτων.

Εθελοντική προπονητική στήριξη.

Μη ένταξη σε προγράμματα της Γ.Γ.Α.

Κοινωνική - ψυχολογική υποστήριξη

Έλλειψη κοινωνικής-ψυχολογικής υποστήριξης ως ανασταλτικός παράγοντας δημιουργίας κινήτρων, ενεργής και πρόθυμης συμμετοχής , ανάπτυξης προσαρμοστικών συμπεριφορών και πλήρους ενσωμάτωσης στο κοινωνικό σύνολο.

Ιδιαιτερότητα αναπηρίας

Η εκ γενετής ικανότητα χρήσης σωματικού μέλους πριν από την αναπηρία - καθοριστικός παράγοντας βελτίωσης της μυϊκής συναρμογής , της ισχύος , της τελειοποίησης της τεχνικής και της επίτευξης υψηλής επίδοσης.

Οικονομικοί παράγοντες

Δυσκολίες επαγγελματικής δραστηριότητας.

Ανεργία.

Μικρά οικονομικά οφέλη από το επίδομα αναπηρίας.

Απουσία δυνατότητας κάλυψης στοιχειωδών δαπανών προετοιμασίας από την πολιτεία.

Ελάχιστη προσέλκυση χορηγιών.

Κατάργηση κινήτρων.

Οικονομική και όχι μόνο εξάρτηση από την οικογένεια - υποβαθμισμένες συνθήκες διαβίωσης.

Η αναπηρία είναι μια έννοια αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την έννοια της ζωής, καθώς αποτελεί μια κατάσταση στην οποία υπεισέρχεται κάποιος μόνιμα ή παροδικά, μια κατάσταση που δεν οδηγεί απαραίτητα σε φαινόμενα απομόνωσης και διαχωρισμού σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής , συμπεριλαμβανομένου του αθλητισμού αλλά και του πρωταθλητισμού. Σε ένα κόσμο που «κυριαρχείται» από μη ανάπηρους , η κοινωνία οφείλει να εντάξει όλα τα μέλη της και να ικανοποιήσει τις ανάγκες τους με τρόπους που δεν υποστηρίζουν την κατηγοριοποίηση.

Επιστροφή στο site

Ελληνικός Σχολικός Αθλητισμός: Φιλοσοφία και Όραμα για ένα ταξίδι στη Δια Βίου Άθληση

Στέλιος Δασκαλάκης

Διευθυντής Φυσικής Αγωγής Υπουργείου Παιδείας & Θρησκευμάτων

Σχολικός Σύμβουλος Φυσικής Αγωγής

Ο Σχολικός Αθλητισμός αποτελεί την άμεση συνέχεια της Φυσικής Αγωγής και το απαραίτητο συμπλήρωμά της προκειμένου να μετεξελιχθούν σε παραγωγική πράξη όλα όσα διδάσκονται κατά τη διάρκεια των μαθημάτων. Ταυτόχρονα αποτελεί ένα εξαιρετικό μέσο για παροχή ευρύτερης Παιδείας σε μαθητές και μαθήτριες με βιωματικό τρόπο (μέσω της προσπάθειας, της αυτοβελτίωσης, του σεβασμού σε συναθλητές και αντιπάλους, της αποδοχής της διαφορετικότητας, της χαράς της συμμετοχής, της κατεύθυνσης προς τη Διά Βίου Άσκηση κα.).

Ο Σχολικός Αθλητισμός δεν αποτελεί προέκταση του αγωνιστικού αθλητισμού, ο οποίος υπηρετείται από τους αθλητές και τις αθλήτριες των Αθλητικών Συλλόγων στις διοργανώσεις και τα πρωταθλήματα των Αθλητικών Ομοσπονδιών.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, στις Σχολικές Αθλητικές Διοργανώσεις θα πρέπει να συμμετέχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερος αριθμός μαθητών και μαθητριών και όχι μόνο οι καλύτεροι αθλητές και αθλήτριες από κάθε σχολείο.

Όραμα

Ο Σχολικός Αθλητισμός να γίνει φορέας ευρύτερης Παιδείας και το πρώτο στάδιο της Δια Βίου Άθλησης για τον ελληνικό πληθυσμό.

Σκοπός

Ο σχεδιασμός και η υλοποίηση δομημένων προγραμμάτων και στοχευμένων δράσεων στον Σχολικό Αθλητισμό με αποτέλεσμα την ευρύτερη μόρφωση του μαθητικού πληθυσμού και τη διαμόρφωση μιας στάσης ζωής που θα εστιάζει στην καλή υγεία και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών, με θετικό αντίκτυπο στη Δημόσια Υγεία και την Οικονομία της χώρας.

Στόχοι

Η δημιουργία βιωματικής σχέσης του μαθητή με την άθληση και η ευρύτερη μόρφωση που απορρέει από τις αξίες του αθλητισμού και την αθλητική συμμετοχή.

Η εμπέδωση μιας νέας σχέσης του πολίτη, από τα μαθητικά του χρόνια, με την άσκηση και η κατανόηση της ωφέλειας που θα έχει στην υγεία του και στην ποιότητα της ζωής του.

Η ευρύτερη κοινωνική αναγνώριση της ανάγκης για άθληση και των ωφελημάτων που προσφέρει στο σχολείο και την κοινωνία.

Επιστροφή στο site

Πρόληψη και Αντιμετώπιση των Αθλητικών Κακώσεων

Νάτσης Κωνσταντίνος

Ορθοπαιδικός Χειρουργός

Αναπληρωτής Καθηγητής

Πρόεδρος Αθλητιατρικής Εταιρείας Ελλάδος

Οι αθλητικές κακώσεις δεν διαφέρουν από τις κακώσεις που συμβαίνουν στον υπόλοιπο γενικό πληθυσμό. Έχουν, όμως, ελκύσει το ενδιαφέρον, γιατί οι αθλητές απαιτούν 100% αποκατάσταση και άμεση επιστροφή στις προηγούμενες αθλητικές – αγωνιστικές τους δραστηριότητες.

Οι αθλητικές κακώσεις χωρίζονται σε οξείες και τυχαίες οι οποίες δεν προβλέπονται, δεν προλαμβάνονται και δεν παρουσιάζουν ομοιομορφία, και σε χρόνιες και τυπικές οι οποίες προβλέπονται, προλαμβάνονται και παρουσιάζουν ομοιομορφία. Το ενδιαφέρον της Αθλητιατρικής και της Ορθοπαιδικής έχει στραφεί στη δεύτερη κατηγορία κακώσεων. Σ’ αυτήν την κατηγορία κακώσεων περιλαμβάνονται και τα σύνδρομα υπέρχρησης.

Η πρόληψη των αθλητικών κακώσεων πρέπει να βασίζεται σε ορισμένες αρχές:

1. Προληπτικός Ιατρικός Έλεγχος (ΠΙΕ) των αθλητών (αρχικός – περιοδικός).
2. Συνεργασία του Ιατρού - Προπονητού και Φυσιοθεραπευτή.
3. Συνεργασία όλων των άλλων παραγόντων που συμμετέχουν στο πρόγραμμα προπόνησης και αγώνων.
4. Καλή φυσική κατάσταση του αθλητή.
5. Εφαρμογή εξειδικευμένου ατομικού προγράμματος.
6. Σωστή τεχνική του αγωνίσματος.
7. Περιβαλλοντικοί παράγοντες όπως: Η ποιότητα αθλητικών εγκαταστάσεων, είδος υποδήματος, ένδυση, θερμοκρασία τπεριβάλλοντος

Η θεραπεία του αθλητή είναι συνήθως θεραπεία ενός νέου υγιούς ατόμου με κάποιο επί μέρους πρόβλημα. Το σπουδαιότερο δε είναι ότι η αποκατάστασή του πρέπει να είναι ταχεία και πάνω από όλα πλήρης. Οι αρχές όμως που διέπουν την αλυσίδα: έγκαιρη διάγνωση – θεραπεία – αποκατάσταση είναι εξίσου σημαντικές.

Σύμφωνα με τον O’Donoghue πέντε βασικές αρχές που πρέπει να εφαρμόζονται είναι:

1. Η αποδοχή από το θεράποντα ιατρό της έννοιας του αθλητισμού.
2. Πρέπει, κατά τη διαδικασία της διάγνωσης και θεραπείας να «αποφεύγονται τυχόν σκοπιμότητες».
3. Να γίνει η «επιλογή της καλύτερης θεραπευτικής μεθόδου».
4. Η «Απόφαση για το είδος της θεραπείας που θα εφαρμοσθεί πρέπει να είναι άμεση»
5. Ο επιδιωκόμενος σκοπός πρέπει να είναι «Αποκατάσταση 100%».

Ο ιατρός που ασχολείται με την αντιμετώπιση των αθλητικών κακώσεων, πρέπει να έχει αποδεχθεί και να αγαπάει τον αθλητισμό και να έχει ζήσει την ψυχολογία του αθλητή.

Επιστροφή στο site

Το Κράτος, ο Πολίτης και ο Αθλητισμός

Κατερίνα Παναγοπούλου

Εθνική Πρέσβυς της Ελλάδος στο Συμβούλιο της Ευρώπης

για τον Αθλητισμό, την Ανοχή και το Ευ Αγωνίζεσθαι.

Πρόεδρος του Πανελληνίου Αθλητικού Σωματείου Γυναικών «ΚΑΛΛΙΠΑΤΕΙΡΑ»

Η σχέση των οργανωμένων κοινωνιών με τον Αθλητισμό, με επίκεντρο το ρόλο του πολίτη, υπήρξε ανέκαθεν στενή και πολύπλευρη. Από τις Ολυμπιάδες των κλασσικών χρόνων, μέχρι τις αρματοδρομίες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τον ιππόδρομο του Βυζαντίου και έως τις σύγχρονες λειτουργίες του Αθλητισμού, αυτή η σχέση έδρασε, ως κέντρο συνάθροισης πολιτών και ως αυτόνομη κοινωνική δομή, που εμπλούτισε την ιστορία του παγκόσμιου πολιτισμού με σελίδες λαμπρές.

Έχω τη γνώμη, ότι ο Αθλητισμός, εξ αρχής, ως οργανωμένη παρέμβαση των συγκροτημένων κρατικών εξουσιών, αποσκοπούσε σε μια θεμελιώδη επιδίωξη: Τη συμμετοχή στη συλλογικότητα των πολιτών, ώστε να ενδυναμώνεται ο παρεμβατικός ρόλος του κράτους, σ’ αυτό που στην εποχή μας αποκαλούμε «δημόσιο συμφέρον».

Η ενσωμάτωση των νεαρότερων ηλικιών, σε νόρμες συνύπαρξης μεμονωμένων πολιτών σ’ αυτήν τη συλλογικότητα, αναμφίβολα έχει επιδράσει θετικά στην ιστορία του πολιτισμού, αιμοδοτώντας τον κόσμο με δυνάμεις και ήθη καλά, που αλλιώς θα είχαν μείνει αναξιοποίητα.

Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι σήμερα ο Αθλητισμός συνιστά πεδίο μόνιμου και μεγάλου ενδιαφέροντος των σύγχρονων κρατών, με πολύ σημαντικές επιδράσεις, οικονομικές, ευρύτερα κοινωνικές και πολιτισμικές, στον κόσμο του 21^ου αιώνα. Η αναγνώριση μάλιστα της άρρηκτης σχέσης του κράτους με τον Αθλητισμό αποκαλύπτεται εντυπωσιακά, αν αναλογιστούμε ότι ο στίβος της ευγενούς άμιλλας, όπου βρίσκεται ο πυρήνας του αθλητικού ιδεώδους, κεντρίζει το ενδιαφέρον κάθε λαού και πολιτισμού, ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων και εθνικών αυτοπροσδιορισμών, όπως και πάνω από το χρώμα του δέρματος και το φύλο κάθε ανθρώπου.

Με ιδιαίτερη ικανοποίηση θα ήθελα σ’ αυτό το σημείο να υπογραμμίσω, υπό την ιδιότητά του μου ως επικεφαλής του Πανελληνίου Αθλητικού Σωματείου Γυναικών «ΚΑΛΛΙΠΑΤΕΙΡΑ», ότι από πολύ νωρίς ο Αθλητισμός διέρρηξε τα πανάρχαια ταμπού της ανισότητας, μεταξύ, ανδρών και γυναικών, που ακόμη και στις κορυφαίες κοινωνίες της κλασσικής ελληνικής ιστορίας, δρούσαν επιβάλλοντας ανεπίτρεπτες διακρίσεις σε βάρος της γυναίκας. Και μόνο γι’ αυτό, ο Αθλητισμός, θα άξιζε την ευγνωμοσύνη της ανθρωπότητας, ως το όχημα υπέρβασης μιας προαιώνιας δυσμενούς μεταχείρισης, σε βάρος του μισού πληθυσμού της κοινωνίας των ανθρώπων.

Επιστροφή στο site

Άσκηση και Υγεία στο Γενικό Πληθυσμό

Οδυσσέας Παξινός PhD, FACS, FEBOT

Σμήναρχος (ΥΙ) – Επιτελής Διεύθυνσης Υγειονομικού ΓΕΑ

Ορθοπεδικός, Dipl. Sport Exercise Medicine

Ιατρός ΑΣΑΕΔ και Εθνικής Γυμναστικής Ομοσπονδίας

Τα τελευταία χρόνια έχει ενισχυθεί η επιστημονική τεκμηρίωση της ευεργετικής επίδρασης της άσκησης στην πρόληψη νοσημάτων, στη βελτίωση του μέσου όρου ζωής ακόμη και στην θεραπεία συχνών παθήσεων. Ο αθλητισμός μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής ενός ολόκληρου έθνους, αλλά για να επιτευχθεί αυτό απαιτείται διαρκής ενημέρωση και έργα υποδομής όπως ποδηλατόδρομοι, πεζόδρομοι και χρηματοδότηση αθλητικών εγκαταστάσεων και συλλόγων (WHO Physical Activity Guidelines 2011). Μέχρι να αντιληφθούν οι κυβερνήσεις την αξία της άσκησης για τη βελτίωση της υγείας του πληθυσμού και τη μείωση του κόστους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, η ενημέρωση του κάθε πολίτη αποτελεί καθήκον του λειτουργού υγείας.

Ενα πρόγραμμα άσκησης θα πρέπει να εξατομικεύεται μετά από ιατρική εκτίμηση από την οποία θα προσδιοριστεί η μέγιστη επιτρεπτή ένταση καθώς και οι θεραπευτικοί στόχοι. Ακολούθως ένας αθλητικός επιστήμονας θα σχεδιάσει το καταλληλότερο προπονητικό πρόγραμμα και την συμμετοχή σε σπορ. Παρόλα αυτά υπάρχουν μερικοί απλοί κανόνες άσκησης που μπορεί ο καθένας να ακολουθήσει με ασφάλεια όπως “5 φορές την εβδομάδα” και “10.000 βήματα την ημέρα”. Στον ακόλουθο πίνακα συνοψίζονται μερικές γενικές οδηγίες ανάλογα με το επίπεδο φυσικής κατάστασης (ACSM/AHA 2007)

Φυσική κατάσταση	Συχνότητα	Βάδιση	Διάρκεια	Βήματα/ημέρα
Πολύ αγύμναστος	3-5/εβδομάδα	Χαλαρή	20min	3000
Μέτρια	5/εβδομάδα	Μέτρια	30min	3000-5000
Καλή	5/εβδομάδα	Γρήγορη	30min	10000
Υπέρταση	5/εβδομάδα	Μέτρια	30min	5000
Καρδιοπάθεια	7/εβδομάδα	Χαλαρή	30min	3000-5000
Υπερλιπιδαιμία	7/εβδομάδα	Χαλαρή	30min	20-30Km/εβδομάδα
Παχυσαρκία	7/εβδομάδα	Χαλαρή	60min	3000-5000
Οστεοπόρωση	5/εβδομάδα	Χαλαρή	30min	Δύναμη - ισορροπία

Επιστροφή στο site

Βελτίωση της Φυσικής Κατάστασης του Μαχητή

Θρασύβουλος Σωκ. Παξινός

Αναπληρωτής Καθηγητής Στρατιωτικής Φυσικής Αγωγής

Διευθυντής Τομέα Φυσικής & Πολιτισμικής Αγωγής Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων

Η φυσική κατάσταση και η διατήρηση της υγείας είναι δύο παράμετροι οι οποίες τυγχάνουν παραδοσιακά ιδιαίτερης προσοχής στο περιβάλλον των Ενόπλων Δυνάμεων. Και τούτο διότι σε πολλές περιπτώσεις οι επιβαρύνσεις που δέχεται ο μαχητής, τόσο κατά την εκπαίδευση όσο και κατά την ανάπτυξή του σε αποστολές, δεν διαφέρουν σημαντικά από αυτές που δέχεται ένας αθλητής υψηλού επιπέδου. Επιπλέον όμως της φυσιολογικής επιβάρυνσης, ο μαχητής πρέπει να ανταπεξέλθει και σε άλλες μορφές επιβάρυνσης όπως ψυχολογική, πνευματική, περιβαλλοντική, κοινωνική κ.λπ. Οι παράμετροι που παρεμποδίζουν την ιδανική απόδοση του μαχητή σε μία αποστολή είναι τρείς: ο τραυματισμός, το να είναι υπέρβαρος και η ψυχοκοινωνική του κατάσταση.

Σε ιδανικές καταστάσεις, η άριστη φυσική κατάσταση είναι δυνατόν να επιτευχθεί. Ωστόσο, σε πραγματικές συνθήκες η φυσική κατάσταση είναι μία δυναμική λειτουργία. Το ιδανικό επίπεδο φυσικής κατάστασης μπορεί να επηρεάζεται περισσότερο από τη ψυχική διάθεση του ατόμου παρά από τις συχνές επισκέψεις στο γυμναστήριο.

Το διεθνές γεωπολιτικό περιβάλλον στις ημέρες μας είναι ιδιαίτερα ασταθές και απαιτεί συνεχή εγρήγορση. Επιπλέον, η μαχητική ικανότητα δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά ομαδική. Το σύνολο των ατόμων που απαρτίζουν την ομάδα πρέπει να βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο ετοιμότητας. Το Δεκέμβρη του 2009, όλα τα παραπάνω δεδομένα απασχόλησαν το Αμερικανικό Υπουργείο Άμυνας το οποίο και προκάλεσε τη διεξαγωγή σχετικού συνεδρίου με τίτλο ¨Ολιστική Ευρωστία στις Ένοπλες Δυνάμεις¨. Στα συμπεράσματα του συνεδρίου προτείνεται η φυσική κατάσταση του μαχητή να αντιμετωπίζεται ως ενότητα σωματικής και πνευματικής απόδοσης και επιπλέον εντός του τρίπτυχου Κλάδος-Ειδικότητα, Περιβάλλον και Οικογένεια.

Επιστροφή στο site

"Οι τρεις ανθρώπινοι Τύποι και η ανάλογη με τον Τύπο επιλογή του αθλήματος"

Γιώργος Πασχαλίδης, Ερευνητής & Συγγραφέας Βραβευμένος με το Διεθνές Βραβείο Giuseppe Sciacca (2010) & Unesco TLEE (2012), Ελλάδα

Η ανάδειξη των ικανοτήτων κάθε αθλητή και η μέγιστη δυνατή επίδοση έχουν απασχολήσει πολλές επιστημονικές έρευνες. Δομικές και λειτουργικές ατομικές διαφορές σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου έχουν συνδεθεί με ατομικές διαφορές στην προσωπικότητα αθλητών ‘’ελιτ’’ με συγκεκριμένα αθλήματα. Το μοντέλο Tri-anthropo-types Paschalidis περιγράφει τις ατομικές διαφορές στην προσωπικότητα και τη λειτουργία του εγκεφάλου και του σώματος, με σημαντική εφαρμογή στον αθλητικό χώρο, καθώς κάθε άθλημα απαιτεί διαφορετικές σωματικές, ψυχολογικές και νοητικές δυνατότητες, που καθορίζονται από τον Τύπο κάθε ανθρώπου.

Το μοντέλο Tri-anthropo-types Paschalidis αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε τρείς μόνο Τύπους προσωπικότητας (Α, Β, Γ ) με κοινά βιολογικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά, και κατατάσσονται με βάση τη μορφολογία και λειτουργία του εγκεφάλου, τα χαρακτηριστικά προσωπικότητας, τον εντερότυπο, τη σκελετική κατασκευή, την απορρόφηση βιομετάλλων και βιταμινών, την προδιάθεση και εκδήλωση συγκεκριμένων διαταραχών και ασθενειών. Οι ατομικές διαφορές στην ενεργοποίηση, τον όγκο και τη λειτουργική συνδεσιμότητα των τριών δομών του μεταιχμιακού συστήματος του εγκεφάλου (ενδορινικός φλοιός, αμυγδαλή, ιππόκαμπος) σχετίζονται με τους Τύπους και καθορίζουν τον τρόπο αντίληψης και αντίδρασης στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος και τη λειτουργία του σώματος.

Τα χαρακτηριστικά κάθε Τύπου καθορίζονται από την γενετική σύσταση του ενός από τους δυο γονείς και τον κάνουν να έχει συγκεκριμένα ψυχικά και σωματικά προσόντα, που απαιτούνται για κάθε άθλημα. Κάθε Τύπος έχει διαφορετικές διατροφικές ανάγκες. Με την κατάλληλη για τον κάθε Τύπο διατροφή μπορούμε να ενισχύσουμε τον οργανισμό των αθλητών, ώστε να μπορέσουν αξιοποιώντας το σωματότυπό τους και τις ψυχικές τους ιδιότητες να διακριθούν στο άθλημα που ήδη ακολουθούν, ακόμα και αν δεν έχουν επιλέξει άθλημα του Τύπου τους.

Επιστροφή στο site

Αθλητισμός σε Άτομα με Αναπηρία

Δημήτριος Πατατούκας

Δ/ντης ΕΣΥ Φυσικής και Ιατρικής Αποκατάστασης ΓΝ “Ασκληπιείο” Βούλα

Η ασθένεια χρειάζεται θεραπεία. Η αναπηρία χρειάζεται αποκατάσταση. Η αναπηρία μπορει να προέρχεται απο το νευρολογικό σύστημα και να ειναι επίκτητη όπως μια κάκωση νωτιαίου μυελού, ή εκ γεννετής οπως η εγκεφαλική παράλυση. Μπορεί να προέρχεται από το μυοσκελετικό σύστημα όπως ο ακρωτηριασμός, η δυσμελία, ο νανισμός. Το άτομο με αναπηρία στην οξεία φάση συνδυάζει την αναπηρία με τις ιατρικές επιπλοκές της φάσης αυτής που ενίοτε απειλούν την ίδια του την ζωή. Κάποια στιγμή όμως μετατρέπεται σε υγιή ανάπηρο μετακινούμενο με αναπηρικό αμαξίδιο με αυτονομία και αυτοεξυπηρέτηση εξαρτώμενη από τη βαρύτητα της αναπηρίας και το έλλειμμα λειτουργικότητας. Η ζωή του είναι ίδια με του μη ανάπηρου και οι προκλήσεις της αθλητικής καριέρας θα τον δελεάσουν και θα τον μετατρέψουν σε εν δυνάμει πρωταθλητή. Το άθλημα που θα διαλέξει θα εξαρτηθεί από ανθρωπομετρικούς παράγοντες, από το αθλητικό του ιστορικό, από την θέλησή του. Η ένταση της προπόνησης θα τον οδηγήσει σε πρωταθλητική καριέρα ή απλά σε καλή φυσική κατάσταση. Η δικαιοσύνη στον αθλητισμό των αναπήρων εξασφαλίζεται με ένα αντικειμενικό σύστημα κατηγοριοποίησης (classification) που επιτρέπει διάφορες αναπηρίες με το ίδιο λειτουργικό - δηλαδή αθλητικό δυναμικό - να αγωνίζονται στις ίδιες κατηγορίες. Με την κατηγοριοποίηση ελαχιστοποιείται η επίδραση της αναπηρίας στην επίδοση και μεγενθύνεται η επίδραση της προπόνησης. Η παρουσίασή μου έχει σκοπό να παρουσιάσει τις βασικές αρχές του συστήματος κατηγοριοποίησης σε όλα τα παραολυμπιακά αθλήματα.

Επιστροφή στο site

Ο ρόλος και η ευθύνη των φορέων ανάπτυξης του αθλητισμού

Ελλη Γ. Ρούσσου

Δικηγόρος

Ο αθλητισμός αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα, συνταγματικά κατοχυρωμένο, με τεράστιας αξίας κοινωνική, εκπαιδευτική και πολιτιστική αποστολή την οποία καλούμεθα να διαφυλάξουμε, πολιτεία, τοπική αυτοδιοίκηση, αθλητικοί φορείς, προκειμένου να οικοδομήσουμε ένα αθλητικό σύστημα με κοινωνικά και ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά, που να παρέχει ίσες ευκαιρίες για την αθλητική συμμετοχή, να αυξήσει τον αριθμό των αθλουμένων πολιτών, να αναδείξει την αξία του δημόσιου αθλητικού χώρου, της δωρεάν ερασιτεχνικής άθλησης και να εξυπηρετεί τις ιδιαίτερες ανάγκες των αθλούμενων πολιτών και μαθητών, των αθλητών του ερασιτεχνικού αγωνιστικού αθλητισμού και του επαγγελματικού αθλητισμού, τηρουμένων βασικών αρχών, όπως της διαφάνειας, του ελέγχου της νομιμότητας, της δικαιοσύνης και της ορθής λειτουργίας και διαχείρισης των αθλητικών υποθέσεων.

Για την ανάπτυξη του αθλητισμού και την αντιμετώπιση των φαινομένων που τον απειλούν και υπονομεύουν τη συνοχή της κοινωνίας και το δικαίωμα για άθληση, όπως το ντόπινγκ, η βία, η εκμετάλλευση νεαρών παικτών, η διαφθορά, απαιτείται στρατηγικό σχέδιο σε συνεργασία με τις κρατικές αρχές και τους κοινωνικούς εταίρους που ασχολούνται με τον αθλητισμό, με στόχο τον εκσυγχρονισμό της αθλητικής νομοθεσίας, την οργάνωση των αθλητικών δομών, τη διεκδίκηση και προστασία των ελεύθερων χώρων, τη σαφή οικονομική στήριξη όλων των ερασιτεχνικών αθλητικών δομών, την απαλλαγή του ερασιτεχνικού αθλητικού σωματείου από πληρωμή για τη χρήση δημόσιων και δημοτικών εγκαταστάσεων και τη χάραξη πολιτικής που να συνδέει τον αθλητισμό με την εκπαίδευση, την υγεία, το περιβάλλον και τον πολιτισμό.

Επιστροφή στο site

Οσφυοπυελικός Κινητικός Έλεγχος σε Οσφυικό Πόνο

Τσουκαλάς Γιώργος, MT, Physioclinics, Γλυφάδας

Δόντη Ολύβια, Ph.D, Λέκτορας, T.Ε.Φ.Α.Α Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Ο οσφυϊκός πόνος είναι ένα συχνό πρόβλημα υγείας το οποίο αφορά το 80% του γενικού πληθυσμού. Συνηθέστεροι παράγοντες οι οποίοι συμβάλλουν στη δημιουργία οσφυϊκού πόνου θεωρούνται δομικές αλλαγές στην οσφυϊκή μοίρα όπως τραυματισμός ή εκφυλισμός δίσκου, αδυναμία ή έλλειψη αντοχής των μυών και ανεπαρκής νευρομυϊκός έλεγχος. Είναι γνωστό πως ο βέλτιστος κινητικός έλεγχος ο οποίος εμπεριέχει τη συντονισμένη δραστηριοποίηση ολόκληρου του συστήματος των μυών της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης συμβάλλει στην ομαλή λειτουργία της οσφυοπυελικής ζώνης. Ωστόσο, σύμφωνα με πρόσφατα ερευνητικά δεδομένα το έλλειμμα κινητικού ελέγχου και αντοχής συγκεκριμένων μυϊκών ομάδων της οσφυοπυελικής περιοχής έχει ιδιαίτερη σημασία για την εμφάνιση οσφυϊκού πόνου. Ο οσφυοπυελικός κινητικός έλεγχος είναι μια συνδυαστική και εξατομικευμένη προσέγγιση για την κλινική αξιολόγηση και βελτίωση της δυσλειτουργίας της οσφυοπυελικής χώρας. Η εκπαίδευση του κινητικού ελέγχου στοχεύει στην επανάκτηση της ιδανικής λειτουργίας της σπονδυλικής στήλης και της πυέλου με επικέντρωση στα πρότυπα μυϊκής ενεργοποίησης, τη στάση και την κίνηση, σύμφωνα με την κλινική εικόνα και τις λειτουργικές ανάγκες του κάθε ασθενή. Η συνεχής έρευνα κρίνεται απαραίτητη προκειμένου να διερευνηθεί και ισχυροποιηθεί η εγκυρότητα αυτής της μεθόδου σε διαφορετικές ομάδες ασθενών.

Επιστροφή στο site

Συναισθηματική, Σωματική και Σεξουαλική Βία: Βιώματα που Αμαυρώνουν την Εμπειρία και την Εξέλιξη των Πρωταθλητών

Στυλιανή “Ανή” Χρόνη, Ph.D., CC-AASP

Hedmark University College, Norway

Αν και οι αθλητές/ριες βιώνουν μια θετική εμπειρία μέσα στο αθλητικό πλαίσιο, ορισμένοι από αυτούς κινδυνεύουν στην καρίερα τους να βιώσουν μια ή περισσότερες μερφές βίας. Οι μορφές βίας που έχουν αναφερθεί στον αθλητισμό είναι: σεξουαλική, συναισθηματικη, λεκτική, σωματική, παρενόχληση, εκφοβισμός, παραμέληση και τα καψόνια (www.safe4athletes.org). Aυτές οι μορφές βίας μπορούν να εκδηλωθούν τόσο από άνδρες όσο κι από γυναίκες, από προπονητές, συναθλητές, μέλη του συλλόγου/ομοσπονδίας/αποστολής, γιατρούς, φυσιοθεραπευτές και γενικά από άτομα που έρχονται συστηματικά σε επαφή με αθλητές/ριες. Οι έρευνες στην Ελλάδα είναι λιγοστές κι έχουν εξετάσει μόνον το φαινόμενο της σεξουαλικής παρενόχλησης (σχετικά ελαφρύτερη μορφή σεξουαλικής βίας) σε αθλήτριες (Chroni & Fasting, 2009; Fasting, Chroni, et al. 2012; 2011, Sand, Fasting, Chroni, & Knorre, 2011). Παρά ταύτα, την τελευταία διετία τα κρούσματα σεξουαλικής βίας αθλητών/ριών από προπονητές που φτάνουν στα ΜΜΕ και στη δικαιοσύνη φαίνεται ή πως έχουν αυξηθεί ή πως η πολιτική οδηγία για «διαύγεια» έχει οδηγήσει τα θύματα και τις οικογένειές τους να ζητήσουν βοήθεια από τη δικαισύνη. Η Fasting κα. (2002; 2007) βρήκαν τα παρακάτω επακόλουθα για βιώματα σεξουαλικής παρενόλχησης από προπονητή σε αθλήτριες: αποχώρηση από το άθλημα, κατεστραμμένη σχέση προπονητή-αθλητή και αλλαγές στη συμπεριφορά προς τον προπονητή, δυσκολίες στη συγκέντρωση, συναισθήματα θυμού, ευερεθιστότητας, σύγχυση και άγχος, αρνητικές επιπτώσεις στην αυτοεκτίμηση και στην εικόνα σώματος, αλλαγές στη συμπεριφορά προς άλλους ανθρώπους και άλλους προπονητές, μείωση απόδοσης σε πρποπόνηση και αγώνες, μείωση της ικανοποίησης από την απόδοση, μείωση της αυτοπεποίθησης για αθλητικές ικανότητες, μείωση κινήτρων, και αρνητική επίδραση στη σχέση με συναθλητές/τριες. Τα επακόλουθα αυτά «τραυματίζουν» το θύμα, που σε πολλές περιπτώσεις αδυνατεί να ξεσπεράσει το τραύμα.

Επιστροφή στο site